Życie Siostry Bernardyny

Maria Jabłońska urodziła się 5.08.1878 r. w wiosce Pizuny k. Lipska na Roztoczu (obecnie parafia Łukawica w diecezji zamojsko – lubaczowskiej). Jej rodzice Maria Roman i Grzegorz Jabłoński wychowali ją w głębokiej wierze, umiłowaniu ziemi rodzinnej i szacunku do drugiego człowieka. Przykład matki sprawił, że Marysia już od najmłodszych lat wzrastała w klimacie modlitwy, żywiła cześć dla Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie i Matki Bożej.

Dziecko odznaczało się dużą inteligencją i żywym temperamentem, który niejednokrotnie dawał się we znaki zatrudnionemu przez rodziców nauczycielowi, którego trzeba było zwolnić. Rodzice zaczęli więc posyłać Marynię na lekcje udzielane dzieciom ich krewnych. Edukacja nie trwała zbyt długo. Maria nauczyła się dość dobrze czytać i pisać. Braki z różnych przedmiotów uzupełniała już później na własną rękę, korzystając z pomocy proboszcza w Lipsku.
Podstawy, jakie otrzymała, w połączeniu z umiejętnością radzenia sobie w trudnych warunkach wiejskich, okazały się wystarczające, by stawić czoła kolejnym wydarzeniom w jej życiu. Te przyszły już niebawem. Gdy Maria miała 15 lat, umarła matka. Ojciec wkrótce ponownie się ożenił, jednak dziewczynie trudno było zaakceptować nową sytuację.

Coraz częściej udawała się w odosobnione miejsca, by poprzez lekturę żywotów świętych i ksiąg ascetycznych zwracać swą duszę ku Panu Bogu. Nie szczędziła też czasu na długie modlitwy przed Najświętszym Sakramentem w kościele parafialnym w Lipsku, co wiązało się ze znacznym wysiłkiem ze względu na odległość, jaką musiała pokonywać. Ojciec widząc jej zainteresowania życiem duchowym obawiał się, że może wstąpić do zakonu, stąd bez jej wiedzy wyszukał kandydata na męża. Udał się wraz z nim do proboszcza, aby dać na zapowiedzi. Kapłan znając zamiary Marii, skarcił ojca za skłanianie córki do zamążpójścia.

Maria coraz bardziej odkrywała w sobie powołanie do życia pustelniczego i szukała możliwości do jego zrealizowania. Decydująca chwila nastąpiła 13.06.1896 r., kiedy dziewczyna uczestniczyła w uroczystości odpustowej ku czci św. Antoniego w Horyńcu. To właśnie tam po raz pierwszy zobaczyła Brata Alberta w otoczeniu braci i sióstr z założonych przez niego wspólnot. Znani oni byli okolicznym mieszkańcom, ponieważ na tym terenie mieszkali w domach pustelniczych nabierając fizycznych
i duchowych sił do posługi wśród najbardziej potrzebujących. Maria zdecydowała się na rozmowę z Bratem Albertem, który przedstawił jej charakter życia i pracy w Zgromadzeniu. Mimo iż Brat Albert polecił jej się dobrze zastanowić, od razu poprosiła o przyjęcie do wspólnoty Tercjarek Posługujących Ubogim. Nie mogła jednak zrealizować swojego zamiaru ze względu na trudności ze strony ojca.

Po upływie dwóch miesięcy, korzystając z nadarzającej się okazji, po kryjomu opuściła dom rodzinny i udała się do pustelni sióstr albertynek w Bruśnie (na Roztoczu), gdzie wstąpiła do Zgromadzenia. Bardzo szybko w krakowskich przytuliskach zderzyła się z niewyobrażalną ludzką nędzą, która zdawała się kłócić z jej pragnieniem życia pustelniczego. Brat Albert czuwał nad powołaniem młodej kandydatki, aby we współpracy z łaską Bożą, zdołała uzgodnić swoje pragnienie z wolą Bożą, która wzywała ją do posługi ubogim i opuszczonym. Z biegiem czasu to powołanie dojrzewało. Rozpoczynając nowicjat w dniu 3 czerwca 1897 r. Maria otrzymała imię s. Bernardyna i podjęła pracę w przytulisku dla kobiet w Krakowie. Zgodnie z zachętą Brata Alberta przyjęła nędzę ludzką jako kratę klauzury, która strzegła jej serca całkowicie oddanego Jezusowi.

Dane jej było przeżyć także ogromną próbę rezygnacji z podjętej drogi, jednak jej zwieńczeniem było podpisanie heroicznego aktu oddania, któremu pozostała wierna do końca swego życia. Od tej pory z jeszcze większym oddaniem posługiwała najbardziej potrzebującym. Pracowała w placówkach opiekuńczych, przytuliskach, ochronkach dla dzieci, dając przykład miłości łagodnej
i dostrzegającej wołanie Chrystusa w ubogich. Dewizą jej życia było: „zawsze dawać”, chciała „otrzeć każdą łzę, pocieszyć słówkiem każdą zbolałą duszę”.

Dostrzegając jej zalety Brat Albert mianował zaledwie 24 – letnią s. Bernardynę „Siostrą Starszą”, czyli przełożoną generalną zgromadzenia sióstr. Powierzony urząd sprawowała do końca swego życia heroicznie służąc ubogim oraz powierzonym jej trosce siostrom. Siostra Bernardyna przy ogromnie zaangażowanym trybie życia wykazała wielki dar łączenia pracy, posługi formacyjnej i organizacyjnej
z głębokim życiem wewnętrznym, które kształtowało się na modlitwie. Zarówno ubodzy, jak i siostry widzieli w niej prawdziwą matkę.

Po śmierci Brata Alberta (25.12.1916 r.), w Konstytucjach Zgromadzenia Sióstr Posługujących Ubogim, s. Bernardyna wiernie przekazała charyzmat Założyciela. Dzięki temu określa się ją mianem Współzałożycielki.
Siostra Bernardyna zmarła 23.09.1940 r. w Domu Generalnym Zgromadzenia Sióstr Albertynek
w Krakowie w celi przylegającej do kaplicy, gdzie większość godzin nocnych spędzała na modlitwie. Siostrom pozostawiła krótki testament zawierający się w słowach „Czyńcie dobrze wszystkim”.

Beatyfikowana przez Ojca Świętego Jana Pawła II 6.06.1997 r. w Zakopanem, została przez niego nazwana „zakopiańską świętą”, ponieważ jednym z miejsc jej dojrzewania do świętości stała się Pustelnia na Kalatówkach.