KONSTYTUCJE O ZGROMADZENIU
U źródeł powstania Zgromadzenia leży głębokie przejęcie się Założyciela miłością i dobrocią Boga wobec człowieka, objawioną w tajemnicy Wcielenia i Odkupienia, połączone z wielką wrażliwością na cierpienie oraz nędzę duchową i materialną bliźnich. Pragnienie „wywdzięczenia się” Synowi Bożemu, który przyjął mękę z miłości do człowieka, zaprowadziło św. Brata Alberta do ludzi najuboższych i najbardziej opuszczonych. Rozpoznał w nich bowiem godność synów Bożych i „najmniejszych” braci Chrystusa.
Św. Brat Albert był wiernym naśladowcą św. Franciszka z Asyżu. Za jego przykładem, z rozważania życia Chrystusa Pana ukazanego w Ewangelii wyprowadzał obowiązek kształtowania własnego życia w duchu ewangelicznych rad i błogosławieństw, czyniąc to z synowskim posłuszeństwem względem Kościoła.
W duchowości i stylu życia św. Brata Alberta spotkało się Franciszkowe umiłowanie ubóstwa, wyrażające się w jego zawołaniu „Bóg mój i wszystko”, z owym „NIC” św. Jana od Krzyża, nakazującym wyrzekać się wszystkiego, co nie jest Bogiem. Św. Brat Albert potwierdzał czynem swe głębokie przekonanie, że „dla zjednoczenia się z Bogiem należy wszystko poświęcić”.
Wspólnota albertyńska należy do rodziny zgromadzeń franciszkańskich, dlatego też opiera swoje Konstytucje na Regule i Życiu Braci i Sióstr Trzeciego Zakonu Regularnego Świętego Franciszka.
Szczególną cechą Zgromadzenia jest łączenie modlitwy z pracą służebną, za przykładem św. Brata Alberta, którego życie wypełnione niestrudzonym czynem posługi najbiedniejszym i opuszczonym, przepojone było modlitwą sięgającą kontemplacji. Dobroć, życzliwość i miłość, którymi winna odznaczać się albertyńska posługa, mają swe źródło w głębokiej i autentycznej więzi z Bogiem. Od Jezusa, który stał się Chlebem Życia, siostry uczą się być „dobrymi jak chleb”.
Zgromadzenie poświęcone jest Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Zgodnie z duchowością franciszkańską, otacza szczególnym kultem Najświętszy Sakrament, żywi nabożeństwo do tajemnicy Wcielenia, Męki i śmierci Zbawiciela oraz do Najświętszego Oblicza.
W Zgromadzeniu żywy jest kult Chrystusa Cierpiącego Ecce Homo, którego wizerunek namalował św. Brat Albert. Kontemplując Chrystusa Ecce Homo, albertynki uczą się rozpoznawać godność synostwa Bożego w każdym człowieku, a zwłaszcza w ludziach, którym służą, aby odnawiać w nich zatarte piękno Bożego obrazu.
Św. Brat Albert oddał swoją rodzinę zakonną pod opiekę Matki Bożej Częstochowskiej, o której powiedział na łożu śmierci: „Ta Matka Boska jest waszą Fundatorką, pamiętajcie o tym”.
Za wzorem Założyciela, Zgromadzenie odznacza się też pełnym ufności nabożeństwem do św. Józefa, żywiciela Najświętszej Rodziny i patrona Kościoła świętego.
Głównymi patronami Zgromadzenia są: św. Franciszek i św. Klara oraz św. Brat Albert i bł. s. Bernardyna.